22 آبان ماه

356 روز قبل بود که تصمیم گرفتم برگردم ایران.

وقتی از برادرم جدا شدم و تنها توی گیت منتظر هواپیما بودم انگار یکی داشت به زور هلم میداد.با خودم میگفتم چرا داری برمیگردی؟! باورت میشه!؟ داری برمیگردی!!! اصلا چرا اومدی وقتی میخواستی برگردی...باز برمیگردی به اون شهر، به اون آدما، یکی داشت بدجور میزد تو ذوقم.

با خودم میگفتم نه! دارم میرم سمت زندگیم، سمت انتخابم، سمت پدر و مادرم...دارم دوباره شروع میکنم،اما...من دوست نداشتم برگردم،اصلا دوست نداشتم برگردم!

تصور اون شهر، اون محله، اون آدما،

نمیخواستم برگردم...من دل کنده بودم و چه سخت دل کنده بودم.

ذره ذره تموم شدم و دل کندم،از همه چی و از همه کس.ماه ها طول کشید تا تموم شه تا بتونم با خنده بارو بندیلم و ببندم و بگم من دارم میرم از این شهر! اون موقع هم انتخاب کرده بودم و من چه سست اراده ام دوستان!

وقتی سوار هواپیما شدم  و با مامان و بابا خدافظی کردم خندیدم، اون موقع ها سر هر خدافظی میخندیدم چون دل کنده بودم و این تصمیم من بود.هواپیما که بلند شد و از اون بالا چراغهای شهرو دیدم که دارن ازم دور میشن انگار تمام اون دل کندن ها ریخت توی قلبم، بغضم ترکید و گریه کردم...برای همه کسایی که دیگه نمیتونستم ببینمشون، برای مامان و بابا که چه بیرحمانه تنهاشون گذاشتم، برای خودم و همه تکه تکه وجودم لابلای اون شهر...تا خود مقصد گریه کردم...اما فرداش این زندگی من بود وباید به ازای همه چیزهایی که پا روشون گذاشتم تلاش میکردم اما...

نکردم! میدونین دوستان تلاش کردن سخته! و من ترجیح دادم دوباره انتخاب کنم! چه قدر مسخره و مضحک!

به مثال یک موجود ضعیف که توان روبرو شدن با واقعیت و نداره، توان مقابله با مشکلات و نداره، نای تلاش کردن نداره، تصمیم گرفتم راه راحت تر و انتخاب کنم. انتخابی که منجر به برگشتنم شد و من طی یک روند سخت خودم و به بازی گرفتم! نمیدونم شاید محک دل بریدن بود، امتحان سخت بودم، اما هیچ وقت نتونستم جوابی برای خودم پیدا کنم...امروز دقیقا یک سال از اون روز میگذره...روزی که بلیت برگشتنم و به دست گرفتم و برگشتم...